Amaç: Apandisit tedavisi ile ilgili son çalışmalar, önceden belirlenmiş tedaviden ziyade klinik parametrelere dayalı yaklaşımlara odaklanmıştır. Protokollerin ayarlanmasına dayalı klinik sonuçlar sınırlıdır. 2020 yılında kurumsal protokolümüz apandisit yönetimini standart hale getirmek için revize edilmiştir. Bu çalışmada apandisit yönetiminde standardizasyon belirlenmesinin klinik sonuçlarını sunmayı amaçlıyoruz.
Yöntem: Nisan 2020 ile Ekim 2020 tarihleri arasında belirlenen preoperatif, operatif ve postoperatif standartlara göre apandisit tanısı alan ve apendektomi yapılan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi.
Standardizasyondan önce tedavi edilen (Pre-S) ve standardizasyondan sonra tedavi edilen (Post-S) aynı sayıda hastanın sonuçları karşılaştırıldı.
Bulgular: 388 hastanın verileri analiz edildi, Pre-S grubunda 13/188 (%7), Post-S grubunda 5/188 (%3) hasta negatif laparotomi sebebi ile gruplardan çıkarıldı. Gruplar arasında demografik, klinik ve operatif özellikler açısından anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). Post-S grubu hastalarında hastanede kalış süresinin belirgin azaldığı gözlendi ancak aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). Perfore apandisitli olgularda toplam komplikasyon sayısı ve tekrar hastaneye yatış açısından Post-S grubunda anlamlı azalma bulundu (p<0.05).
Sonuç: Çocuklarda apandisite yaklaşımda standartların belirlenmesinin, özellikle perfore apandisitli hastalarda klinik sonuçları iyileştirdiği sonucuna varıldı. Standart protokollerle tedavi edilen apandisitli çocuklar tedavilerden daha fazla fayda görebilir. Daha az negatif laparotomi, daha az komplikasyon ve daha az tekrar kabul açısından standartların geliştirilmesini ve uygulanmasını önermekteyiz.
Objective: Recent studies have focused on approaches based on clinical parameters rather than predetermined therapy. The clinical outcomes based on setting of protocols are limited. In 2020, our institutional protocol was revised to standardize management of appendicitis. We aim to present the clinical outcomes of setting standardization in the management of appendicitis.
Methods: A retrospective study was conducted in patients who were diagnosed with appendicitis and underwent appendectomy according to the settled preoperative, operative and postoperative standards, between April 2020 and October 2020. The results of the same number of patients treated before standardization (Pre-S) and those treated after standardization (Post-S) were compared.
Results: The data of 388 patients were analyzed, 13/188 (7%) patients in the Pre-S group and 5/188 (3%) in the Post-S group were found to have negative laparotomy and were excluded from the groups. There was no difference between the groups in terms of demographic, clinical and operative characteristics (p>.05). It was found that the length of hospital stay decreased in Posy-S patients, but the difference was not significant (p>0.05). In cases with perforated appendicitis, a significant decrease was found in the Post-S group in terms of total number of complications and re-admission to the hospital (p<0.05).
Conclusion: It was concluded that setting standards in the approach to appendicitis in children improve clinical outcomes, especially in patients with perforated appendicitis. Children with appendicitis managed with standard protocols may benefit more from treatments. We recommend the development and implementation of standards in terms of less negative laparotomies, fewer complications, and less re-admissions.
