Amaç: Çalışmada, Ulusal Çocuk Cerrahisi (ÇC) ve Pediatrik Üroloji (PÜ) kongrelerinde sunulan deneysel çalışmalar incelenerek ÇC topluluğunun bu alandaki çalışmalarının genel özelliklerinin belirlenmesi, göze çarpan sorunlar ve olası çözüm yollarının tartışılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: 1981’de başlayıp 2015’te 33.sü yapılan Ulusal ÇC kongreleri ile 2010’da başlayıp 2015’te 6.sı yapılan PÜ kongrelerine ait 39 özet kitabında yer alan deneysel çalışmalar, zaman içindeki gelişmeler ve eğilimlerin daha iyi belirlenebilmesi için 11’er yıllık üç gruba ayrılarak incelenmiştir. I. Grup: 1981-1991 arasındaki ilk 11 ÇC kongresini, II. Grup: 1992-2004 arasındaki 12-22. ÇC kongrelerini, III. Grup: 2005-2015 arasındaki 23-33. ÇC kongrelerini ve 2010-2015 arasındaki ilk 6 PÜ kongresini kapsamaktadır. Ayrıca sunulan çalışmaların nitelik yönünden de değerlendirilebilmesi amacıyla Ekim 2015 içinde tüm sunumlar için yazar adı ve gerekenlerde konu başlıkları ile PubMed taraması yapılıp yayınlanan çalışmalar, yayınlandıkları dergiler ve dergilerin etki faktörü değerleri çıkarılmıştır. Bulgular: Otuz dokuz kongrede sunulan 5672 çalışmanın 765’i deneysel olup, bunlardan ilk isim yabancı bir ülkeden ya da ÇC dışı daldan olan 26’sı çalışmaya alınmayarak toplam 739 sunum incelenmiştir. I. Grupta 434 çalışmanın 58’i (%13), II. Grupta 1821 çalışmanın 396’sı (%22), III. Grupta 3417 çalışmanın 285’i (%8), sonuçta tüm çalışmaların % 13’ü deneyseldi ve çalışma başına düşen yazar sayısı ortalama 6 idi. I. Grupta hiç bulunmamasına karşın, II. ve III. Gruplarda sırasıyla 23 (%6) ve 45 (%16) çalışma iki veya daha fazla ÇC merkezinin ortak ürünüydü. Başta patoloji, biyokimya, çocuk hastalıkları, genel cerrahi ve üroloji olmak üzere üç grupta sırasıyla 9, 45 ve 41 ÇC dışı bir bilim dalıyla ortak çalışma yapılmıştı. Çalışmalarda en sık kullanılan deney hayvanı sıçan olup, üç grupta sırasıyla çalışmaların %43, %71 ve %93’ünde kullanılmıştı. Toplamda 52 (%7) çalışma embriyo-fetus üzerinde, 11 (%1), çalışma ise hücre kültürü-kök hücre ile yapılmıştı. Üzerinde en sık çalışılan alanlar, yemek borusu-mide-bağırsak sistemi (%43,5), ürogenital sistem (%37), karın duvarı (%4) ve karaciğer-safra yolları (%4) olup, ayrı gruplar olarak iskemi-reperfüzyon çalışmaları (%12) ve yaralanmalar (%7,5) dikkati çekiyordu. Yedi yüz otuz dokuz çalışmanın 488’inde (%66) herhangi bir maddenin etkisi ya da düzey değişikliği incelenmiş; bu çalışmalarda en çok çeşitli büyüme faktörleri, nitrik oksit, pentoksifilin ve çeşitli vitaminler olmak üzere toplam 188 ayrı madde kullanılmıştı. Önce yayınlanıp sonra kongrede sunulan 7 çalışma dışarıda bırakılarak yapılan PubMed taramasında I. Grupta 13 (tümünün %22’si), II. Grupta 197 (tümünün %50’si), III. Grupta 128 (tümünün %45’i) olmak üzere 732 sunumun 338’inin (%46), 87 ayrı dergide yayınlanmış olduğu belirlendi. Sunum-yayın aralığı 0-12 yıl arasında değişmekte olup, ortalama 2 yıldı. Seksen yedi derginin 29’unun (%33) etki faktörü 0-1 arasında idi ve 338 yazının 130’u (%38) etki faktörü 0-1 arasında olan dergilerde yayınlanmıştı. Yazıların 168’i (%50) ÇC veya Çocuk Ürolojisi (ÇÜ) dergilerinde, 58’i (%17) Genel Cerrahi veya Üroloji dergilerinde olmak üzere toplam %67’si, tüm dergilerin %14’ünü oluşturan 12 dergide yer almıştı. Sonuç: Otuz üç yıllık geçmişleriyle kalıcılıklarını kanıtlamış olan ulusal kongrelerimizde sunulan deneysel çalışmalar uluslararası literatüre artık yalnızca “biz de çalışıyoruz” demekten daha fazla katkıda bulunmaktadır. Modern bilimde, özellikle deneysel çalışma alanında, kişisel kaynak ve çabalar yetersiz hâle gelmiş olup, bilime gerçekten katkıda bulunabilecek bir çalışmada tek kişinin değil en azından 15-20 kişinin hamamdan çıplak olarak dışarı fırlaması gerekmektedir. Türkiye ÇC topluluğunun artık kaynak ve insan gücü israfından kaçınarak daha özgün/önü açık konularda, daha ayrıntılı ve çok yönlü planlanmış, sayıdan çok niteliği ön planda tutan deneysel çalışmalara gereksinimi vardır. Bunun için atılacak ilk adımlar ÇC merkezlerinin birbirleriyle ve diğer bilim dallarıyla gerçek anlamda kurumsal işbirliği sağlaması ve çok sayıda merkezin aynı/benzer konularda, aynı zaman diliminde çalışmasının önlenmesi olacaktır.
Aim: The aim of this study is to document and discuss the general characteristics, observed problems and their possible solutions in the field of experimental studies of the Turkish pediatric surgeons by analysing the data obtained from the national pediatric surgery and pediatric urology congresses. Materials and Methods: All data were obtained from the abstract books of the 33 national pediatric surgery and, 6 national pediatric urology congresses. The experimental studies presented in these 39 meetings were divided into three groups as: Group I; the first 11 pediatric surgery congresses (1981-1991), Group II; 12st-22nd pediatric surgery congresses (1992-2004), and Group III; 23rd-33rd pediatric surgery congresses (2005-2015) plus the first 6 congresses of pediatric urology (2010-2015) to determine the changes in tendencies in time. In addition, all studies were surveyed in PubMed for determining whether or not they were published, and the published papers were screened to determine the preferred journals and their impact factor values. Results: A total of 5672 studies were presented in 39 meetings and 765 of these were experimental studies. 26 studies in those the first investigator was not a pediatric surgeon were excluded, so total 739 studies were analysed in this study. 58 of 434 study in Group I, 396 of 1821 studies in Group II, and, 285 of 3417 studies in Group III were experimental studies and they consisted 13% of the all studies presented in 39 congresses. There was an average of 6 authors for per study. While there was no such study in Group I, there were 23 (6%), and, 45 (16%) multicenter studies in Group II and III respectively. Pathology, Biochemistry, Pediatrics, General Surgery, and Urology were the most common co-working departments in the experimental studies of pediatric surgeons. Rats were the most commonly used animals with frequencies of 43%, 71%, and, 93% in three groups respectively. Cell cultures and stem cells had been used in a total of 52 (7%) of the studies. The most frequently studied fields were gastrointestinal system (43,5%), genitourinary system (37%), abdominal wall (4%), and hepatobiliary system (4%). Ischemia-reperfusion studies (12%) and traumas (7,5%), containing different systems were also frequent subjects. In 488 studies (66% of the total), the effect or change in the value of 188 chemical agents had been measured. Various growth factors, nitric oxide, pentoxifylline and various vitamins were the most frequently used agents in these kind of studies. With exception of 7 studies those were first published, then presented in meetings, PubMed survey revealed that 338 (46%) of total 732, as being 13, 197, and 128 studies in three groups respectively had been published in 87 different journals. Presentation-publication interval ranged between 0-12 years with an average of 2 years. 226 (67%) of the studies were published in only 12 pediatric surgery and pediatric urology journals. The impact factor values of 29 of these 87 journals were between 0-1 and, 130 of the 338 studies had been published in those journals. Conclusion: Together with the ongoing history of 33 years and publication rates reaching approximately to 50%; the experimental studies of Turkish pediatric surgeons have reached to a level more than “we are working, too”. In modern science, especially in the field of experimental study, personal sources and efforts alone are not sufficient and, a real contributing study requires at least 15-20 researchers to contribute instead of one. Turkish society of pediatric surgeons must avoid to spend resource and man power, and requires more detailed and well planned studies on original/new subjects. From now on the quality of the studies must come first, instead of number of publications. The first aimed step should be to avoid to perform same like studies, and to provide a real collaboration between pediatric surgery centers and the other related medical disciplines.
